روزنامه که نمی نویسی برادر !!!

توجه: این مطلب هیچ ربطی به وبلاگ هایی که میان ِ هزار تفکرشان یکی اش می شود مطالب زیر ، ندارد !!!

وقتی دیدید که یک وبلاگ نویس - تأکید می کنم یک وبلاگ نویس- بیشتر مطالبش در مورد وقایع یومیه است ، یعنی حوادث و اتفاقات رسانه ای -مثل پلاسکو یا هاشمی- ، بدانید که تفکرات صاحب وبلاگ به انتهایش رسیده و منتظر یک واقعه در جهان خارج است تا نظرش را در مورد آن بنویسد. منتظر است تا پلاسکو آتش بگیرد و مردم در مسیر آتشنشانان قرار بگیرد تا از بی فرهنگی و جهان سومی بودنمان بنالد. منتظر است تا فلان کس در آمریکا رئیس جمهور شود ، تا نظرش را در مورد پوپولیسم آمریکایی بگوید. منتظر است تا هاشمی بمیرد -خدایش بیامرزد- تا کل جریان های سیاسی ایران را نقد و بررسی کند.

اینجور افراد در جامعه هم ظهور و بروز دارند. آن امام جمعه ای که منتظر است هر حرفی را که رهبر می زند در نماز جمعه بازگو کند. غافل از اینکه آن حرف را خود ِ رهبر زده است و ایشان اساسا نیازی نیست زحمت بکشند و وقت مردم را بگیرند و همان حرفها را منتها با لحن بد و غیر جذاب بازگو کنند. یا آن مثلا اندیشمندی که هر روز در رابطه با موضوع روز یک سخنرانی ابلهانه و خالی از هرگونه حکمتی انجام می دهد و وقت همه را می گیرد.

یادمان باشد که نویسنده ی وبلاگ نباید اینچنین به ابتذال کشیده بشود. اشاره به مسائل روز اشکالی ندارد ، اما همراه موج ِ جمعیت رفتن و همرنگ ِ جماعت شدن، بیشتر با بازیگران عقده ی جنسی داشته ی اینستاگرام متناسب است تا با نویسنده ی متفاوت و با فکر ِ وبلاگ .