آشتی (3)

دنیا چنان است که اگر کسی نداشته باشد، آن را می خواهد، و اگر داشته باشد، بیشترش را طلب می کند. غیر خدا دست نیافتنی است، چون اصلا وجود ِ استقلالی ندارد. اگر هم کسی به آن دست یافت ، دو حالت دارد: یا برایش نمی ماند، یا اگر ماند فکر می کند که آن مقدار که دارد برای او کم است.

کسی که به پوچی ها دل ببندد حتما مأیوس می شود. چون یأس واقعی برای انسان موقعی پیش می آیدکه یا کاری کرده و فایده ای از آن نبرده، یا می خواهد کاری بکند منتهی از نتیجه گرفتن آن مطمئن نباشد. کل دنیا از آن جهت که دنیاست یک نحوه پوچی به همراه دارد، چون ماندنی نیست. پس کسی که مقصدش دنیا شود، حتما مأیوس می شود.